VERWACHT: 
RED 29.11 - 21.12.2024                       
The Stage Gallery  Bonn Duitsland

MEDIA

Via Momo Luna S!gnals doet de kunstenaar van zich spreken.  Zij vertelt verhalen, geeft commentaar legt emotie bloot door middel van haar zeer eigen beeldtaal. Haar werk, tekeningen van doorgaans klein formaat, zijn helder van kleur en vorm en gaan over de vrouw, of over hoe men haar graag positioneert of hoe ze dat zelf doet. Het zwakke geslacht of de oerkracht van de alleskunner? We zien Moeder, Minnares, Lustobject. We zien kwetbaarheid en pijn, maar ook scherpzinnigheid en kracht. De vrouw, in haar 'gevechtstenue' staat paraat, want de strijd is nog lang niet gestreden. 

Claar Griffioen   Prikkeldraad 2012

Heather Killen about the Love and monsters exhibition, Bear river, Nova Scotia:

Like the B movie varieties, Love's monsters also come in different shapes and sizes. Love and monsters darker works paints questions of morality, pain,  obsession and lust.  Monica Croese, of Holland, sent a series of self-portraits, depicting a woman in various poses of bondage, pain and self-possession. Wayne Boucher's monster takes on a more abstract and patriotic love, with a playful foray into B movies within Captain Canuck's Revenge of the Cyclops. Separately,  the pieces speak to personal themes and struggles, but together, they produce a visual spectrum ranging from expressions of innocence, obsession, fear and desire. 

Eric van Grootel, eigenaar Galerie Stat21

Van Grootel maakte voor het eerst kennis met het werk van Monica Croese op de Regionale kunstdagen in Arnhem.  "Door haar iconografische stijl kreeg ik gelijk een gevoel van: Wauw, wat gebeurt hier allemaal?  Ik kan dan ook bijna niet stoppen met kijken. Haar beeldtaal zorgt ervoor dat ik met meer vragen zit dan antwoorden wanneer ik uiteindelijk weg wil lopen. 

​​

Artikel van Angelica Obina in Online Kunstmagazine n.a.v. de expositie Ik ben de wond, ik ben het mes.

Er is niet veel ruimte in deze tijd voor knagende ellende in vrije expressie verheven tot iets lieflijks. Rauwheid is de Post Modernistische equivalent van ongemak. En dat in een wereld, die diep geworteld is in haar eigen lijden. De tijden van het kleine grote verhaal komt en gaat van mens naar globalisering en moet weer terug gedrongen worden in de al om vertegenwoordigde eigen verantwoordelijkheid. Menselijke levensvragen die Elisabeth en Monica tot geëngageerde kunst maken. In een openhartig gesprek met Elisabeth en Monica kwamen deze tegenstrijdigheden stevig naar voren. Samen trachten ze het verval van het lijden tot schoonheid te verheffen. Dat dit niet altijd leidt tot een mooi kunstwerk voor boven het spreekwoordelijke bankstel is duidelijk, maar het werk is veel meer dan dat. Je kunt de gelaagdheid bewonderen, die er in te vinden is, waarbij in persoonlijkheid en lichaam het mondaine afleggen als een jas en zo tot de wortels van ons bestaan doordringen. Dit maakt het werk eerlijk, open en universeel, maar dan moet je wel durven kijken en blijven kijken. Zo transcendeert zowel het monumentale drie dimensionale werk van Elisabeth zich, als wel de schitterende nieuwsgierig makende series tekeningen en schilderijen van Monica zich, tot archetypes, rites, spirituele ervaringen en loutering. De oeroude tijden dansen voorbij als een reidans.

​​ Klik HIER voor het volledige artikel. ​